Fantastische week

Wat hebben we een fantastische week gehad. 😀😀😀

De afgelopen dagen hebben we op Woodscamp geslapen. Een camping aan de rivier de Zambezi en net (35km) buiten het nationale park Lower Zambezi. Leuke camping waar we ook weer een warm welkom krijgen door Ruth de manager, Brown de gids en Patson en Margareth de medewerkers. 's Avonds kwam beveiliger Bonfis hier ook nog bij. Het valt ons op dat op alle campings waar we tot nog toe zijn geweest in Zambia al het personeel zich netjes komt voorstellen. Ook op deze camping hoeft Raimundo zelf geen kampvuur te maken. Patson komt elke avond langs om dit te doen. Voordat hun werkdag erop zit komen Patson en Margareth langs om te vragen of ze nog iets voor ons kunnen doen. Ook de bewaker heeft spontaan een keer de afwas voor ons gedaan. Zo lief allemaal. 🤗. 

Zambia staat bekend om zijn  wandelsafaris. Dat moeten we even testen natuurlijk. Samen met Brown en gewapende ranger Allen die een beetje bijbeunt op deze manier, gaan we het gebied achter de camping maar eens verkennen. Veiligheidsinstructie is: nooit wegrennen en luisteren naar de aanwijzingen van Brown. Oké. Duidelijk. Brown verteld ons veel over de bomen en planten en over het gebied zelf. Ineens staat ranger Allen stil en wijst naar links. Een buffel. 🐃. O jee, we staan in zijn "alertzone". Dat is niet goed. O ja, niet wegrennen. Brown geeft duidelijk aan welke kant we op moeten en Allen houd de buffel in de gaten. Dat was best even spannend. Ondertussen wordt het warmer en warmer. We zweten ons een ongeluk omdat het flink benauwd is buiten. Met Brown hebben we het over stropers. Hij verteld dat er nog weinig wordt gestroopt. Niet veel later vind Raimundo een val van een stroper. 🤔🤔. Na 3 uur wandelen zijn we weer terug op de camping. Van Margareth krijgen we natte handdoekjes om ons even op te frissen en even later komt ze eraan met ijswater. Fantastisch. ☺️. De volgende ochtend weer vroeg ons bed uit (5.30 uur) want we gaan met Brown het Nationale Park in. Het park is prachtig, maar we zien weinig wild. Dit heeft onder andere te maken met de tijd van het jaar. Het heeft geregend dus zijn er genoeg mogelijkheden voor de dieren om ergens te kunnen drinken en hier is tot nog niet zo lang geleden heel veel gestroopt. Op de terugweg wordt de weg geblokkeerd door olifanten. Brown zegt een andere route te weten. We gaan via de landingsbaan van het lokale vliegveldje. De medewerkers zwaaien vriendelijk naar ons. 🤣🤣. Op de terugweg bij een lokaal winkeltje nog even iets te drinken gekocht. Buiten zitten 6 mannen waarvan meer dan de helft stomdronken is. Alcoholmisbruik is ook hier een groot probleem. Binnen 2 minuten worden we omringd door minimaal 15 kinderen die allemaal kijken hoe wij ons drinken op drinken. Waar ze allemaal zo snel vandaan zijn gekomen blijft een groot raadsel. 🤷‍♀️. Volgende ochtend weer vroeg ons bed uit want we gaan een 2-daagse kanotocht doen met Brown. 2 dagen stroomafwaarts kanoën over de Zambezi en ergens op een eiland overnachten. We zitten met z'n drieën in één kano. Miranda voorin, Raimundo in het midden en Brown achterin om te sturen. Wat waren dit twee fantastische en spannende dagen. Er zitten hier veel nijlpaarden in het water en niet elke nijlpaard vindt het even leuk als we voorbij komen dobberen. Gelukkig hebben we Brown. Als Miranda angstig wordt, gebeurd meerdere keren, hoort ze achter zich Brown rustig zeggen: Relax, dit is normaal gedrag voor een nijlpaard, hij accepteert ons. En dan komen de instructies aan welke kant we de nijlpaard voorbij zullen gaan. Gaat het goed Miranda? Ben je weer relaxed? Nou, heb inmiddels bijna 3x in mijn broek geplast van angst, maar het gaat goed hoor. 👍👍.  Na het eten nog gesproken over het harde en moeilijke leven in Zambia. Onderweg in de auto hadden we al gezien dat Zambia nog armer is dan de andere Afrikaanse landen waar we zijn geweest. Niet altijd leuk om te zien, maar het is nu eenmaal de werkelijkheid. We slapen op een eilandje en na nog vier uurtjes peddelen hebben we ons einddoel gehaald. We stappen over in de boot en ook de kano wordt ingeladen. We kunnen niet terug peddelen omdat de stroming te sterk is. Na 1.40 uur varen zijn we weer terug op de camping. We hebben ongeveer 42 kilometer gepeddeld en het was fantastisch. 

We hadden bedacht om ook een keer in één van de  lokale dorpjes te gaan eten de komende dagen. Patson gevraagd of er ergens een restaurant was en ja hoor die was er. Niet veel later kwam Ruth eraan. Of we dit absoluut niet wilden gaan doen. Waarom niet? Door de droogte gaan er veel beesten dood door mildvuur en ze staan op het punt van een cholera uitbraak . Ze weet niet of ze in het lokale restaurant dit vlees wel of niet gebruiken. Het is dus niet veilig om daar te gaan eten. Oké, dan slaan we in Zambia de lokale restaurants toch maar even over. 

Terug in Lusaka weer op dezelfde camping geslapen. Met meerdere mensen gesproken over onze "bekeuring" en om bij de politieagent langs te gaan. Deze agent blijkt een zeer hoge functie te hebben en om een afspraak met hem te maken kost zeer veel tijd en moeite. Daarom hebben we besloten om de bekeuring te laten voor wat het is. 

Inmiddels weer onderweg. De planning is om naar Kasanka NP te gaan. Hier is een grote vleermuizen migratie. We zijn benieuwd.